(1 Milyarlık İslam âleminin gözü önünde bir avuç Sırp tarafından katledilen Bosna’lı kardeşlerimizin ruhlarına binlerce fatihalarla…)
Çocuk: – Aradığımız radyo istasyonlarından biri de bu, dedi. Türkçe konuşmalar açıkça farkediliyor.
– Bizi kurtarmaya gelecekler miymiş? diye atıldı annesi. Ne diyorlar söylesene.
Delikanlı, elindeki radyoya 3-5 dakika kulak verip: – Şu anda Sırplı bir şarkıcının pop konseri var, dedi. Kızkardeşime tecâvüz edip babamın boğazını kesen canavarlar da, onları öldürürken bu şarkıları söylemişlerdir.
Kadın, acıyla sararan yüzünü evlâdından gizlemeye çalışırken, lâfı ustalıkla değiştirip: – En kenarda bir istasyon daha çıkıyordu, dedi. Ona bak, bizim için mutlaka birşey yapıyorlardır.
Delikanlı, bir çadıra sığınmadan önce defalarca bombalanan evlerinden her nasılsa sağlam çıkan radyolarındaki son Türk istasyonunu çevirdiğinde: – Evet, evet, buldum!… diye bağırdı. Sesler çok parazitli geliyor ama, zannedersem on binlerce insan “Bosna Sırplara mezar olacak” diye bağırıyor.
Kadın: – Şükürler olsun, diye ağlamaya başladı. O kahraman gençler silâhsız bile gelseler, yavrularımızı kesilmekten kurtarırlar.
Delikanlı, radyoyu kulağına yapıştırarak: – Galiba başımıza yağan bombaları da lânetliyorlar, diye devam etti. Sürekli olarak “Bomba, bomba” diye bağırıp, belki de Sırpların bombalanmasını istiyorlar.
– Radyoyu bana ver, diye atıldı kadın. Yıllardır ancak rüyalarımda duyabildiğim o sesleri doya doya dinleyeceğim.
Radyo, bir zamanlar kadının şefkatle bağrına bastığı kız evlâdı gibi kucaklanıp kulak değiştirdi ve on binlerce gencin aslanlar gibi kükreyerek haykırdığı sözler, onun acılarla kavrulmuş yüreğine ulaştı: “Bu-ra-sı siz-le-re me-zar o-la-cak. Cim-bom-bom, cim-bom-bom, cim bom bom…
(Cüneyd Suavi, Hayatın İçinden)
0 yorum:
Yorum Gönder